Outjo en op weg naar Swakopmund
20 februari 2011
Voor we afreizen naar Outjo maken we nog een tour door een gedeelte van het park. We nemen de route: olifamtspad. Olfanten komen we helaas niet tegen, wel heel veel andere dieren en vogels. Vanuit Etosha rijden we naar het zuiden in de richting van Outjo. Hier heeft Klaas (onze contactpersoon in Namibie) een afspraak gemaakt om een Buschman school te bezoeken. We verblijven op de Vreugde Guestfarm bij Elsie en Dani. Zij zijn beide zeer betrokken en praten honderd uit over de school. Ze zijn zeer enthousiast over de mensen die er werken, maar minder enthousiast over de overheid die te weining middelen verschaft.
Die avond hebben we een overleg bij de Boerenvereniging en de NAU (Namibian Argriculture Union). Dit zijn 2 belangrijke vertegenwoordigende organen van de boeren (belangrijk in Namibie ee zijn zijn hier dan ook heel veel boeren). We hebben overleg met hun vertegenwoordigers omdat zij de school ook steunen. De Buschman hebben in deze regio een aantal farms van de regering gekregen. Als goedmaking voor al het land dat ze decennia lang hebben afgepakt. De Buschman zijn echter geen boeren maar jagers. De verenigingen proberen hun te helpen bij het boeren. De kinderen moeten echter ook naar school en over de school die opgericht is voor deze farmers daar gaat het gesprek dus over. Hoe kunnen ze een en ander goed aanpakken en hoe zouden ze tot de bouw van een hostel kunnen komen (de afstand is voor veel kinderen niet te bereizen). Na een constructieve bijeenkomst sluiten we de avond af met een wijntje en gaan we morgen de school bezoeken.
21 februari
Op weg naar de Serengkop school. We rijden een half uur over een goede weg en daarna nog ruim 3 kwartier over een heel slecht pad. Als we bij de school aankomen wacht ons een 'koninklijke ontvangst'. We worden ontvangen met een traditionele Buschman dans en het hele dorp en de school is uitgelopen. Er is een heel officieel programma en we worden welkom geheten door de chief en zijn councelers (raadgevers) en namens de school door Magdelena het hoofd van school.
Na het volkslied en een gebed beginnen de toespraken, met tussendoor dans en liedjes van het schoolkoor. De chief neemt als eerste het woord. Hij vertelt over de geschiedenis van de Buschman en hoe het dorp en de farm zich hebben ontwikkeld in korte tijd. Hij schetst een duidelijk en reeel beeld. Oover stap voor stap zaken oppakken en samenwerken met de overheid. Ron vertelt iets over de stichting en welke projecten we reeds hebben uitgevoerd. Na nog meer dans en zang maken we een ronde door de school. De overheid financiert alleen de school die heel snel groeit. Ze zijn begonnen met 3 klaslokalen en er worden nu al 3 bijgebouwd, er zijn momenteel 100 leerlingen en men verwacht komend jaar een verdubbeling. Een hostel is er niet en veel kinderen slapen buiten of in de klaslokalen. Magdalena en de chief verwachten op termijn een hostel nodig te hebben voor 100 tot uiteindelijk 200 kinderen.
Na een uitgebreid gesprek met Magdalena blijkt dat de bouw van een hostel zonder de overheid niet mogelijk is. We geven hun een aantal tips over hoe ze het betrekken van de overheid aan zouden kunnen pakken. Daarnaast nemen we nog een kijkje bij de waterpomp voor de school. Deze draait nu met een dieselpomp. Met Magadlena en een aantal farmers overleggen we de mogelijkheden om hier een solarpomp van te maken. Het is nu een oude pomp en vaak is de diesel op. We nemen na een enerverend bezoek afscheid. Maar eest hebben we voor de kinderen fruit meegenomen en schoolspullen (papier, (kleur) potloden en knuffels) voor de school. Ron gaat samen met een andere leraar nog bellen blazen, hillariteit alom.
De mensen die hier werken zijn zeer gedreven en kundig, echter voor het opbouwen van zo'n snel groeiende school heb je de overheid nodig. De investeringen zijn gigantisch, mede door moeilijk bereikbare locatie.
'S-avonds hebben we overleg met 2 farmers over de mogelijkheden van een solar waterpomp voor de school. Na een uitgebreide bespreking spreken we af dat als wij terug zijn in Nederland, wij een projectvoorstel schrijven om uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn voor een solar waterpomp. De farmers gaan dan aan de slag met de capaciteit van de pomp en de zonneschermen en de bijbehorende kosten. Als alles dan helder is moeten we als stichting bepalen af we in dit project kunnen en willen investeren.
22 februari
Vandaag gaan we op weg naar Swakopmund, dit is gelegen aan de westkust van Namibie in een woestijngebied (is heel erg droog). Hoe verder we naar het westen rijden hoe drooger het wordt. We gaan hier nog enkele projecten van de stichting Noah's Arch bezoeken en een paar dagen relaxen.
Camcous, de opening en Etosha
16 februari 2011
Vanochtend gaan we als eerste naar Koemkous (zo spreek je het ongeveer uit want het woord heeft een klik en ligt 6 km van Tsintsabis), waar we een dorpsvergadering hebben met de bewoners. Onder de 2 bomen, waar Ida ook les geeft aan de kleuters, komen we bij elkaar. Ida (de lerares) heeft de bijeenkomst georganiseerd om met de dorpelingen te praten of er toekomst is voor een school. Het hele dorp is uitgelopen. Ron geeft in het engels aan hoe wij als stichting werken en Ida vertaalt dit. We leggen uit dat we als stichtng helpen, maar dat we ook initiatieven verwachten van het dorp en de lokale overheid. Er ontstaat een levendig gesprek en de dorpelingen zijn zeer enthousiast over een school en zijn zeer bereid om bij te dragen aan de realisatie van een schoolgebouw. Geld hebben ze niet maar arbeid kunnen ze wel leveren.
Het is wel heel bijzonder met hoeveel energie en passie Ida elke dag weer mer de kinderen aan de slag gaat. Ze doet dit vrijwillig voor haar stam, de San, en moet elke dag 6 km heen en terug lopen. Een heel bijzondere dame die Ida en we willen haar graag verder helpen.
Na dat we voor alle kinderen nog wat te eten en kleren hebben uitgedeeld gaan we terug het hostel om daar nog wat zaken te organiseren. Onder andere om te bekijken in hoeverre de aannemer de lijst met af te handelen punten heeft afgewerkt. Er staan nog wat punten open, er zijn daardoor nog wat uitdagingen te gaan.
17 februari 2011
Vanochtend overhandigen we 2 nieuwe laptops over aan Treesleeper (community campsite). Ze hebben de afgelopen dagen een basis computercursus bij Joop gevolgd. De Bushman zijn van nature goede jagers en spoorzoekers echter het computeren zit nog niet echt in hun bloed, maar oefening baart kunst. Om dit kampeerterrrein te runnen is computerkennis voor iedereen erg handig.
We hebben vanochtend ook een gesprek met Betty (hoofd van school) over een aantal zaken. We nemen het programma van de opening nog een keer door. De minister komt niet, maar de gouverneur komt in zijn plaats (lokaal de hoogste macht). We hebben het nog over de regels voor de kinderen in het hostel, we hebben een voorbeeld van een ander hostel bij ons. Ron zal dat met de super intendant (Samende) doorspreken. Het laatste punt dat we bespreken zijn de toelatingseisen voor het hostel. De medewerkers van het hostel hebben nog veel te leren. Betty zal hiet toezicht op houden. Ze vraagt of wij haar hier nog bij kunnen helpen. We hebben dat afgelopen periode al zo goed als mogelijk gedaan, misschien kan Carolien nog wat extra hulp bieden ergens in de komende maanden? Ze vraagt nog voor van alles zoals dat altijd bij Betty gaat, maar het wordt nu tijd dat ze op eigen benen gaat staan en de dingen zelf regelt. Dit kan zowel via de overheid of via andere sponsoren.
We hebben van de middelbare vakschool uit Helmond als gift een skelet gekregen. Dit kan tijdens de biologie les worden gebruikt. We dragen het skelet over aan de biologieleraar. Hij is er erg blij mee. Ze vragen de overheid al jaren voor een skelet maar dat wordt telkens weer uitgesteld. De rest van de dag zijn we druk met de versieringen voor de opening. We gaan op tijd terug naar de farm om ons voor te breiden op morgen, onze grote dag. Na 3 jaar kleihard werken is het dan eindelijk zover. Het hostel wordt morgen officieël geopend en overgedragen aan het ministerie van onderwijs.
18 februari 2011
Vandaag is het de grote dag. Toos heeft de haren mooi in de krul en haar hoed opgezet. En we hebben allemaal onze beste kleren aan (in ieder geval een lange broek met overhemd en dichte schoenen). We gaan vroeg op weg omdat de gasten vanaf 8.00 uur verwacht worden en om 9 uur begint het programma.Vanaf 8 uur druppelen de mensen binnen. Op het middenterrein staat een grote tent waar de ceremonie plaats zal vinden. Alles ziet er piekfijn uit. Zo netjes heeft Toos het in de afgelopen jaren hier nog nooit gezien. Naast de kinderen van het hostel zijn er de counceler (soort burgemeester) , de directeur van het minsterie van onderwijs, de priester, de gouverneur, aantal hoofden van andere scholen en nog een aantal andere hoogwaardigheidsbekleders. Wij hebben daarnaast nog een aantal mensen uitgenodigd die ons tijdens het traject hebben geholpen. Ook zijn er ouders van kinderen aanwezig en omwonende farmers van wie de kinderen van hun werkers in het hostel verblijven. Deze kinderen, die te ver weg van school wonen om op en neer te reizen, zijn de doelgroep van het hostel.
De gouverneur, de hoogste in rang, komt als laatste een kwartier te laat (valt voor Namibie nog wel mee). De ceremonie begint met een het volkslied van Namibie, daarna Nederland en als laatste Duitsland (vanwege onze co-sponsoren: Noah's Ark, die uit Duitsland komen). De volksliederen worden door het schoolkoor gezongen. Tijdens het Nederlands volkslied worden links en recht wat traantjes weggepinkt. Daarna treedt het protocol in werking en neem de counceler zijn rol als ceremoniemeester op zich. Na de volksliederen volgt er een gezamenlijk gebed Als eerste mag het schoolhoofd het woord voeren. Zij vertelt iets over de historie van de school en wat over de toekomstplannen. Daarna zingt en danst het schoolkoor erop los. Wow wat zingen ze mooi en vol ovegave. Het swingt de pan uit. Daarna is het aan Toos en Ron om iets te vertellen over de stichting en het verloop van het project. Vervolgens is de gouverneur aan het woord. Je zou zeggen die is gewend om te spreken, maar daar is niets van te merken. Wat een drama die kerel. Als afsluiting is dhr. Struwig (adjunct directeur bij het ministerie van onderwijs) aan de beurt. Hij gebruikt mooie woorden en sluit het praatgedeelte goed af.
Nu volgt de officiele overdracht. Toos knipt het lint door en overhandigt de sleutel en de gouverneur. Deze draagt vervolgens de sleutel over aan het ministerie van onderwijs. Samen met de bobo's maken we een tour door het hostel. Iedereen is erg enthousiast. Dit geldt niet alleen voor de bobo's.Iedereen is zeer te spreken over het hostel en de bijbehorende keuken en eetruimte. We sluiten af met een hapje en een drankje.
's Middags gaan we even naar de kliniek in Tsintsabis. Petrus laat trots het afdak voor de wachtende patiënten zien, dat hij met behulp van anderen afgelopen periode heeft gebouwd. Ook dit kleine project is afgerond. Dank aan onze sponsoren! Gero en Monika (van Noah's Arch) komen vanavond ook bij Margaret en Helmuth logeren. Zij hebben een paar flessen champagne meegebracht. En zoals het bij een afsluitend groot project hoort, wordt er flink op de goede afloop van dit gerealiseerd project getoast.
19 februari 2011
We trakteren ons vandaag op een dagje Etosha (een van de grootste national parken van Afrika). Doordat alles erg groen is (veel regen gevallen), wordt het moeilijk om wilde dieren in de bush gade te slaan. Gelukkig zijn de paden redelijk goed begaanbaar ondanks de vele regen die in deze tijd van het jaar vaak met bakken uit de hemel komt gevallen. Giraffen, wildebeesten, zebra's en de vele soorten van antilopen hebben we gezien. We zien zelfs 2 keer leeuwen in het hoge gras liggen.We overnachten in een lodge in het park.
Rustdag, Mangettie West en het hostel
Zondag 13 februari
Deze dag is onze rustdag, heerlijk na zo'n drukke week. Even bijna niets doen ( wel weblog bijwerken). Na al de dagen van intensief bezig zijn met de zaken omtrent het hostel is het nu tijd om aandacht te besteden aan al het moois dat de natuur in Namibië ons te bieden heeft. We maken een gamedrive waar we o.a. een hele grote kudde elanden, bijzondere roofvogels giraffen en zebra's zien. Dit is echt genieten!
Maandag 14 februari
Het weekend is weer voorbij. Fé en Joop gaan naar Tsintsabis. Fé gaat verder met de muurschilderingen en Joop gaat basis computerles geven aan de medewerkers van Treesleeper. Toos en Ron blijven op de farm om een aantal zaken voor te bereiden en de verslagen bij te werken. Op de farm hebben we wel telefoon maar geen internet, de verslagen worden wel uitgewerkt maar nog niet gepubliceerd op het het weblog, daarvoor moeten we naar een internet cafe. Die middag maken Toos en Margaret de gordijnen voor het hostel af.
Er moet nog en oplossing worden gezocht voor het muskieten probleem in het hostel. Een muskietennet voor kinderen werkt niet echt, gaat allemaal erg snel stuk. Margaret heeft een goede oplossing die zij zelf ook op de farm gebruiken. Een soort van 'ambi puur' oplossing. Een apparaat waar je een container in kan doen die anti muskietenspul spuit. De tijdstippen van sprayen kun je programmeren, is tussen 16.00 en 22.00 uur. We hebben er 10 van nodig wat neerkomt 3.000 nab dollars is 300 euro. We gaan hiervoor nog op zoek naar sponsoren.
Dinsdag 15 februari
We zijn nu halverwege onze reis en het voelt als we hier al veel langer zijn. Joop en Fé gaan verder met waar ze gisteren zijn gestopt en Toos en Ron nog een keer naar Mangetti West. Ze hebben hier een afspraak met de manager van de farm (82.000 hectare groot) waar de school water van krijgt. Nadat we aan alle kindjes appels hebben uitgedeeld gaan we samen met dhr. Kavantuna (hoofd van de school) naar de farm. We worden erg hartelijk ontvangen door Dries Pretoria, de manager van de farm. Na de gewoonlijke plichtplegingen, komen we snel tot de kern van ons gesprek. Het leveren van water is geen probleem. Hij heeft dit ook al met het hoofdkantoor kortgesloten. Voor het leveren van energie kan hij niet zorgen. Hij heeft hier 2 generatoren voor die maar net voldoende electriciteit leveren voor zijn farm. Hiervoor zijn we dus afhankelijk van zonne-energie.
We spreken met hem ook de vervolgstappen door. Als eerste gaat dhr. Kavantuna aan de slag om sponsoren te vinden voor 2 watertanks (van 5.000), om het water in op te slaan bij de school. De farm zal het water dan leveren. Contracten hierover zullen met het ministerie van onderwijs worden gesloten. Daarnaast zal dhr. Kavatuna op zoek gaan naar sponsoren voor de solar-panelen. Het gaat hier de komende maanden mee aan de slag. Dhr. Preterius geeft nog aan dat hij hem nog wel aan een aantal contacten kan helpen voor eventuele sponsoring. In de komende maanden zullen er nog medewerkers van het Minsterie van Works komen om metingen te doen en de technische details verder in te vullen. Het was een constructieve bijeenkomst en het is nu aan de school om aan de slag te gaan. Als de school haar verplichtingen heeft ingevuld zullen wij als stichting zorg dragen voor de gebouwen.
Na de terugreis gaan Toos en Ron bij het hostel aan slag met de gordijnen. Ron gaat de 16 gordijnen railsen zo recht mogelijk ophangen. Toos gaat aan de slag met de gordijnen. Om 18.00 uur hangen alle gordijnen dat geeft een fijne sfeer. Fé is inmiddels klaar met de muurschilderingen en Joop heeft de training afgerond. Moe maar voldaan gaan we terug naar de farm.
Aan de slag bij het hostel en bespreken nieuw project
Vrijdag 11 februari
Eerste werk voor vandaag is het afhandelen van zaken die nog in Tsumeb gedaan moeten worden. Zoals het kopen van gordijnenrails, steenboor, ringen voor sleutelhangers en cement voor het afdak voor de kliniek en wat proviand. Het hostel heeft wel een vriezer maar geen koelkas daar gaan we ook naar op zoek. Na stevig onderhandelen vinden we 2 goede koelkasten. We hebben een andere stichting (Noah's Ark), waarmee we samenwerken, bereidt gevonden om de koelkasten te sponsoren.
Wederom richting Tsintsabis waar Fé met de kinderen druk aan de slag is met het maken van wand-tekeningen in de eetzaal. De ruimte krijgt hierdoor een frisse en vrolijke uitstraling.
Een gesprek met de matrons ( mensen die verantwoordelijk zijn voor het bereiden van het eten en verzorgen van de keuken) is geen overbodige luxe. De keuken moet echt beter worden schoongemaakt en de etensresten moeten direct worden opgeruimd. Ook wat betreft het schoonmaken van het hostel is er nog wel ruimte voor (heel veel) verbetering. Caroline R, dit is een mooie uitdaging voor jouw en je hulp is meer dan welkom!
Volgens afspraak zou om 14.00 uur de computerles bij het craftcentre van start gaan, maar het afgesproken tijdstip is er niemand aanwezig. Na en paar telefoontjes blijken de deelnemers andere prioriteiten te hebben. Het komt ons niet slecht uit want dan kunnen wij aan de slag met de onverwachte drukte omtrent het regelen van allerlei zaken voor het hostel.
De agenda voor de bespreking met Struwig (inspecteur van onderwijs voor de regio, belangrijk contactpersoon voor ons) wordt opgemaakt zodat we morgen goed voorbereid zijn voor een gesprek met hem.
In Tsumeb worden we door Maryel en Marc getrakteerd op een geweldige Chinees fondue als afsluiting van ons verblijf bij hen.
Zaterdag 12 februari
Vandaag vroeg uit de veren. Na het ontbijt nemen we afscheid van de Maryel en Marc en danken hen voor de geweldige gastvrijheid. En niet te vergeten het voortreffelijke eten wat Maryel iedere keer maar weer voor ons klaargemaakt heeft. Onze broeken gaan nog net dicht ;-)
De rit gaat wederom naar Tsintsabis. De school heeft deze morgen atletiekwedstrijden. Naast hard rennen (veel talent), worden er ook spelen zoals zaklopen en lopen met een lepel in de mond met daarop een makalanienoot gedaan. Veel enthousiasten toeschouwers met de bekende vuvezela's. Geweldige sfeer, zon en Afrikaanse beat.
Om 11 uur is er een afspraak in Tsumeb met mr. Struwig, waarbij ook de principal van Mangetti West, Mr. Kaventuna aanweizg is. Mr. Struwig krijgt van CTN een attentie( ballpoint met zijn naam ingegraveerd) aangeboden voor zijn niet aflatende inzet voor het realiseren van het hostel.
Onze plannen met betrekking tot Mangetti West worden uitvoerig besproken. Samen wordt een plan van aanpak gemaakt. Wij en het ministerie hebben veel geleerd van het hostelproject en gaan nu voor een andere strategie. In Mangetti West zal eerst de watervoorziening gerealiseerd moeten worden voordat een volgende stap gezet wordt.
Het aantrekken van sponsoren in Namibië voor bijvoorbeeld de afrastering, watertanks e.d. wordt de taak van Mr. Kaventuna. Het project Mangetti West wordt dan gedragen door zowel het Ministerie, de sponsoren uit Namibië als ook door onze stichting, Connected to Namibia. Het water in Mangetti West komt nu van een naastgelegen farm. We gaan dinsdag a.s. naar de farm om met de manager te praten over het formaliseren van de watervoorziening.
In principe zijn alleen de bouwkosten dan voor Connected to Namibia. Het schetsontwerp zal waarschijnlijk wat veranderd gaan worden, maar dat is voor een later stadium. Heel belangrijk is het maken van een goede schriftelijke overeenkomst met alle partijen waarbij ieders verantwoordelijkheid en taak duidelijk wordt weergegeven. Gelukkig geeft Mr. Struwig te kennen dat hij dit jaar nog als inspecteur in dienst zal zijn voor het ministerie van onderwijs.
In het kort wordt het programma voor de officiële opening van het hostel met hem doorgenomen.
Onze volgende afspraak is bij Susan, de leerkracht van Etosha Secondary school die de begeleiding van enkele San kinderen uit Tsintsabis verzorgt. Een van deze kinderen: Naftalean Douglass,wordt gesponsord door een vriend van onze Stichting. Hij krijgt de mogelijkheid een beter toekomst te creeën voor zowel voor hemzelf als ook voor zijn gemeenschap.
Wederom naar Tsintsabis, waar de werkers van de aannemer druk in de weer zijn om de kleine mankementen op te lossen. Ron en de supervisor van het hostel, Mr. Samende controleren wat er nog moet gebeuren. Er is vandaag geen water voor het hostel. Samen gaat men aan de slag om het ontstane probleem op te lossen. Gelukkig komen de mensen van het ministerie van Works. Na verschillende pogingen (1 persoon werkt en er staan 7 andere omheen die toekijken), komt er gelukkig weer water uit de kranen van het hostel en kunnen de toiletten weer worden doorgespoeld.
De volgende rit, ongeveer 50 km, is naar Baobab game farm waar we de komende week zullen verblijven. Dit is de farm van Helmut en Magret , die Toos enkele jaren geleden tijdens een van haar eerste reizen heeft ontmoet. Het is een kleine maar autentieke farm met mensen die echte liefde hebben voor de natuur, waar natuur liefhebbers goed aan hun trekken komen. Ze zijn ook zeer verbonden met de Buchman. Als jullie een kijkje willen nemen dan kan dat http://www.baobab.com.na
Otavi, Tsintsabis en het hostel en Mangetti West
7 februari
Na het ontbijt gaan we (voor de verandering) samen met Heinz scholen bezoeken in Otavi. We beginnen bij de government school. Hier zitten alleen gekleurde kinderen, alle blanken zitten op prive scholen. De scholen groeien uit hun voegen. Er worden in Namibie heel veel kinderen geboren. Er wordt veel aandacht aan geboortebeperking besteed, maar de realiteit is anders. Meisjes zijn vaak erg jong (12/13 jaar) als ze hun eerste kind krijgen. Heel veel vaders hebben de lust maar lopen weg voor de lasten. Vaak hebben kinderen in een gezin (bij de moeder) veel verschillende vaders. Als je hierbij optelt dat de werkeloosheid in Otavi heel hoog is, ongeveer 70% onder de gekleurde bevolking dan kun je je voorstellen dat er hier nog heel wat uitdagingen zijn. De school heeft het ondanks deze situatie aardig voor elkaar. Alleen het onderhoud laat te wensen over. Heinz doet veel voor deze gemeenschap. Een van zijn volgende projecten is het opknappen van het voetbalveld. Hij vraagt of we hem hierbij willen helpen, omdat voetbal iedereen verenigd. In de klas kennen ze Nederland niet, maar Arjan Robben kent iedereen. Toos zal Heinz in contact brengen met een nederlandse stichting die zich richt op sportaccomodaties in 3de wereld landen.
Na deze school gaan we naar de council (= soort gemeenteraad) om de counselor (=soort burgemeester) te ontmoeten. Wil je in een gemeente iets doen dan heb de counselor nodig. In Otavi is Moses counselor, een jonge kerel die 9 maanden aan de slag is. De vorige counselor moest weg omdat hij alle geld naar zichzelf doorsluisde. We hebben een goed constructief gesprek over onderwijs en met name kleuteronderwijs. We gaan een hostel en een aantal kindergardens bezoeken. Het hostel is speciaal voor kinderen van de boeren uit de omgeving (meer dan 5 uur rijden). Het hostel is betaald door de Duitse Johanniter orde en wordt onderhouden door de lokale trust. Hostel ziet er goed en verzorgd uit, volgens de Duitse grundlichkeit. Hierna gaan we naar een aantal kleuter'scholen'. Poeh wat we hier zien is heftig. De omstandigheden zijn erbarmelijk. De 'scholen' zijn beiden gelegen in de townships. Vanuit een prive initiatief zijn 2 lokale jonge vrouwen de groepen gestart, zonder opleiding en dus ook zonder hulp van de overheid. We praten met Heinz over de mogelijkheden die er zijn voor opleiding en steun vanuit de overheid. Heinz zal dit bespreken met de counseler en de mogelijkheden bekijken. De initatieven zijn lovenswaardig maar oh, wat zijn de omstandigheden slecht. We nemen afscheid van Heinz en Otavi en gaan op weg naar Tsumeb (100 km), waar we gaan overnachten bij vrienden van Toos: Maryel en Marc.
8 Februari
Vandaag staat Tsintsabis op het programma. Vanuit Tsumeb rijden we over een spik splinter nieuwe asfaltweg naar Tsintsabis (65 km). Op de school wordt Toos door iedereen heel hartelijk welkom geheten, het lijkt wel alsof ze hier woont. Eerst naar het hoofd, Betty, om bij te praten. Het eerste waar ze over begint is wat ze nog allemaal nodig heeft van ons. Dat is ook een terugkerend patroon, ze zijn erg afwachtend. Maar zo werkt dat niet bij Toos. Wij doen iets maar zelf moeten ze ook aan de slag. Ron krijgt van Toos een speedles hoe het hier allemaal werkt.
En dan naar het hostel. Dit is een project dat inmiddels ruim 3 jaar loopt. Doel van het project is om een hostel voor jongens en meisjes (gescheiden natuurlijk) te bouwen. Zij wonen te ver weg om op en neer te reizen en dus onderwijs te volgen. Daarnaast is het hostel bedoeld voor kinderen van de San bevolking. Dit een achtergestelde bevolkingsgroep in Namibie. Wow, het ziet er echt fantastisch uit, wat kunnen wij, van Connected to Namibia, trots zijn op wat we hebben bereikt. Er zijn natuurlijk nog een aantal dingen aan te passen en te vervangen maar ach, dat hoe je altijd. We gaan uitgebreid met Samende (de chief supervisor van het hostel tevens leerkracht) door de gebouwen. We maken een lijst die we nog met de aannemer moeten bespreken. Het ministerie van Works is afgelopen week geweest en heeft ook een lijst met op te lossen punten samengesteld.
Er zijn nog geen gordijnen in het hostel. Betty zegt dat zouden jullie doen en wij gingen ervan uit dat de overheid die zou leveren. Een lange verhaal kort te maken Betty pakt een aantal andere zaken op en wij zorgen voor gordijnen met rails. Daarnaast gaan wij zorgen voor koelkast in de keuken van het hostel. De vriezer is wel door de overheid geleverd maar de koelkasten niet. Het is hier nogal warm dus wel handig (noodzakelijk) om groente en fruit koel te kunnen bewaren. We gaan terug naar Tsumeb om inkopen te doen. We kopen gordijnen voor het deel van het hostel dat in gebruik is, bestellen rails en gaan aan de slag met de gordijnen. Want ze hebben natuurlijk niet de juiste maten en we gooien onze naaikwaliteiten in de strijd.
9 Februari
Mangetti West daar gaan we vandaag naartoe. Vanuit Tsintsabis rijden we 50 km over een zandpad. Diepe gaten vol met water. Dit de weg naar het einde van de wereld, met een auto kom je niet verder landinwaarts dan Mangeti West. Hier zijn nog relatief weining invloeden van buitenaf en kom je nog echte Bushman tegen. De kinderen in dit gebied gaan soms dagen niet naar school, omdt ze met hun ouders mee moeten om voedsel te verzamelen. Ze leven voor een groot deel van de natuur hun geeft. Er is een school met 3 leerkrachten, dus combinatie klassen. Inmiddels is er ook een kleuterschool met behulp van Toos opgezet. We hebben voor iedereen fruit gekocht, peren en appels. Voor veel van de kinderen is het de eerste keer dat ze een peer zien en kunnen eten. Sommige kennen ze alleen van plaatjes.
Mangetti West is de plaats waar we misschien ons volgende project gaan uitvoeren. Het project bestaat eruit dat we enkele extra klaslokalen bouwen met een onderwijzerskamer en woonruimte voor de leerkrachten. Extra klaslokalen betekent ook extra leraren. Die moeten overleggen dus een onderwijzerkamer die ook voor andere doeleinden kan worden gebruikt. De woonruimte is hard nodig, de leraren gaan alleen in het weekeinde naar huis (als ze al vervoer hebben). Ze wonen nu in een oude stacaravan die nog net niet uit elkaar valt van rottigeheid.
We hebben voor alle kinderen kleertjes bij ons en nog wat ander zaken (knuffels, belleblazers, zeep....). Dank aan alle hulptroepen in Nederland! Want de kinderen zijn er echt heel erg blij mee. Zie de foto's.
Windhoek en Otavi
4 februari
We zijn vanochtend nog naar de Dagbreek school geweest om aan een tweetal bijeenkomsten deel te nemen. We beginnen om alweer om 7.15 uur, met de wekelijkse bijeenkomst van de workers (ondersteunend personeel). Paul gaat voor en daarna heeft iedereen de ruimte om dingen in te brengen. Ron geeft namens aan hoe bijzonder, goed georganiseerd we de school vinden en dat zij daar een belangrijke bijdrage aan hebben. We hebben voor iedereen een paar kleine houten klompjes met de Nederlandse vlag eraan (gevonden door Ingrid op het internet, ze vallen zeer goed in de smaak, goed gedaan!). Daarna hebben we de weekafsluiting bijgewoond waarbij alle kinderen en de leerkrachten aanwezig waren. Daarna zijn we inkopen gaan doen en hebben Fé en Joop de wandtekening afgemaakt. Daarnaast hebben ze nog de contouren van een aantal beesten op de muur getekend die later door de kinderen ingekleurd en versierd kunnen worden. De Dagbreek school voelde voor ons als een grote familie, waar we deel van mochten uitmaken. Er was veel respect voor ieder individu
Die avond hebben we in ons B&B een heerlijke braai. We ontmoeten Klaas en zijn vrouw Dolly, zijn zonen (Alwyn en Pieter) en ook Paul met zijn kinderen zijn van de partij. Met Klaas hebben we uitgebreid gesproken over on ze projecten en de de toekomst ervan. Met Pieter die een aantal lodges mede bezit, hebben we overlegd over de mogelijkheden om met Nederlanders/sponsoren door Namibië te reizen. Deze reis zou een combinatie moeten zijn van vakantie en projecten bezoeken. Naast al dat praten was het eten heerlijk met lekkere wijn en veeeeeel vlees.
5 februari
Na een vroeg ontbijt gaan we op weg richting het noorden. Wij rijden via Okahandja, Otjiwarongo naar Otavi waar we om 14.30 uur aankomen na een rit van ongeveer 400 km. We verblijven 2 nachten in de lodge Gabus (www.natron.net/tour/gabus ). De eigenaren Heinz en Heidi (echte lokale Nambiers) kent Toos al enkele jaren. We worden dan ook erg hartelijk ontvangen. Om 17.00 uur gaan we op een game drive om wild te bekijken. Voor Ron is dit de eerste keer. Toos, Fé en Joop zijn al ervaren rotten in het game driven. We zien onder andere: impala's, gnoes, waterbok, giraffen, jakhals, hartebeest, wrattenzwijnen, bergzebra's, struisvogels en dikdiks. Na een lekkere maaltijd gaan we (sommigen) op tijd, moe en voldaan naar bed.
6 februari
Vandaag is het een relaxdag, geen projecten op het programma. Na het ontbijt gaan we met Heinz een bushwalk maken. We hebben geluk want het blijft droog en hij laat ons een deel van zijn land zien. Hij maakt ons wegwijs over de flora en fauna van dit gebied (Otavi mountains). Na ons schoonheidsslaapje hebben we nog een mooi gesprek met Heinz gehad, over de situatie van de scholen in deze omgeving. Morgen gaan we met hem en zijn vrouw een bezoek brengen aan diverse scholen en daarna zullen we vertrekken we naar Tsumeb. De avond is gereserveerd voor wederom een lekkere braai.
Mooi pad,
Fé, Toos, Joop en Ron
Windhoek en de Dagebreek school
Hallo allemaal,
De eerste 2 dagen in Windhoek zitten er bijna op en tijd voor ons eerste echte verslag. Deze dagen waren enerverend, mooi, indrukwekkende en soms ook heftig voor ons maar Toos vindt het hier allemaal ook nog wel meevallen.
Na een goede vlucht heeft Alwyn (zoon van Klaas, zij zijn beiden contactpersonen in Namibië) ons naar het B&B gebracht. Mooi nieuw onderkomen dat de African Sun heet, met een super gastvrije eigenaar Eghart. Op onze eerste dag hebben we Moses ontmoet. Moses is de manager van Treesleeper (www.treesleeper.org) in Tsintsabis (noordoost Namibië). Dit is een community campsite. Hier kun je kamperen en hier werken alleen lokale mensen. Het is een werkgelegenheidsproject, opgezet door een Nederlandse antropoloog.
Moses had een aantal punten met ons te bespreken. Een van de belangrijkste zaken is het kopen van een geschikte auto met laadbak. Hiervoor heeft Wilde Ganzen (is een particuliere stichting die projecten subsidieert) een bonus toegekend aan onze stichting. Om deze bonus te verkrijgen hebben we verschillende acties uitgevoerd (o.a.kunst- verkooptentoonstelling). Eigenlijk is het dus een bonus op door ons gevoerde acties die ondersteund worden door Wilde Ganzen.
We hebben met Moses ook uitgebreid gesproken over de website en de computertraining voor de medewerkers van Treesleeper. Wat betreft de website moet nog een aantal hobbels genomen worden. Zowel op technisch als grafisch gebied. Wanneer we Tsumeb zijn gaan we op zoek naar bedrijven die ons daarbij kunnen helpen. Voor de computertraining hebben we de kennis op dit gebied van de medewerkers doorgenomen. Er zijn grote verschillen, aangezien het gaat om 10 personen hebben we besloten dat Joop en Ron de trainingen 1 op 1 te doen.
Het was mooi om Moses een bevlogen en betrokken Bushmen (is een achtergestelde bevolkingsgroep, waarvoor ons erg voor inzetten) te mogen ontmoeten. We hebben de dag afgesloten met een heerlijk etentje bij Joe's, bekend voor het lekker wild dat ze serveren.
De tweede dag begint erg vroeg. Alwyn komt ons om 7.15 uur ophalen en brengt ons naar de Dagebreek school hier in Windhoek. Dit is een school voor speciaal onderwijs, hier zit een grote diversiteit aan kinderen. Kinderen met grote leerachterstand en vele hebben in meer of minderen mate een lichamelijke of geestelijk beperking. Hiervan zijn er maar 2 in heel Namibie. We worden heel welkom ontvangen door Paul de principal. Hij heeft ons de hele ochtend op sleeptouw genomen. Hij heeft zijn toekomstplannen voor de school ontvouwd en ons uitgebreid rondgeleid. We hopen dat de foto's een goed beeld schetsen van de situatie. We gaan proberen connecties leggen tussen speciale scholen in Nederland en zijn school. Want een van de belangrijkste zaken waar hij ons om vroeg was om zijn personeel te trainen en hen zo naar een (nog) hoger niveau te brengen.
De middag was voor Fé want we gingen creatief aan de slag met een groep van 8 leerlingen van de school. Alle kinderen hebben zelf een onderwerp getekend en later op de muur aangebracht en met verf ingekleurd. Het resultaat was een prachtige wandschildering.
Sie jou weer,
Toos, Fe, Joop en Ron