Vrijdagochtend starten we met een ontmoeting met Klaas en Dolly, we praten uitgebreid bij en Klaas levert ons veel input voor ons zon naar waterproject en informeert ons over de stand van zaken in het Noorden. Klaas (gepensioneerd hoofd van een school) is een bijzonder betrokken man die de Bushman een meer dan warm hart toedraagt, een betere contactpersoon dan hem kun je als stichting eigenlijk niet hebben. Hij helpt ons als stichting waar hij kan, zo stelt hij voor om onze auto bij hem op de farm te stallen, dit scheelt maandelijks een mooi bedrag aan stallingskosten. Geld dat we dan aan projecten kunnen besteden.

Aan het einde van de middag vertrekken we samen met Klaas en Dolly richting de Dagbreek school waar het officiële gedeelte van de viering van hun 50 jarig bestaan wordt gevierd. Het is indrukwekkend om al die mensen die kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben met hart en ziel ondersteunen. Er wordt vanuit het hart gesproken en zeker de juffen, die als sluitstuk van de viering hun persoonlijke ervaringen vertellen zijn hartverwarmend. En werkelijk…Afrikaans is voor ons te volgen, op een paar juffen na die er een speciaal dialect op na houden begrijpen we wat er verteld wordt.

Zaterdag vertrekken we zoals gezegd naar Baobab Game Ranch, maar niet nadat we aan de Fun Walk ten bate van de Dagbreek school hebben meegedaan. Een enorm aantal ouders, kinderen, juffen en andere betrokken maken een wandeling van 5 kilometer door Windhoek…en dat is geen ‘appeltje-eitje’, Windhoek is werkelijk heuvel op en af (en weer op). Na de tocht is er een soort fancy fair. Rond 10 uur die ochtend namen we afscheid van Klaas, Dolly, Alwyn, Tanja en Niklas en gaan we op weg naar Baobab farm.

Baobab ligt ongeveer drie kwartier rijden van Tsintsabis. We hebben een behoorlijke tocht voor de boeg, niet zozeer qua kilometers (500 km), maar wel qua tijd. Rond 17 uur komen we aan bij Margareth en Helmuth op Baobab farm. We worden zeer hartelijk welkom geheten en nemen intrek in een van de luxe ingerichte tenten die Baobab farm herbergt. Na een heerlijk diner kruipen we in onze bedjes.

Zondag schijnt de zon al op ons tentje en als we naar buiten kijken zien we de kudu’s op een steenworp afstand staan. Na een heerlijk ontbijt maken we een tocht met een open auto over de farm. Helmuth en Frank (de zoon des huizes) rijden ons langs de prachtigste plekken en we zien veel wild. Als we terugkomen bij de farm ontdekken we een grote bobbel op een van onze achterbanden. Dat belooft niet veel goeds dus we besluiten het reservewiel erop te leggen. Helaas bleek het reservewiel niet van hetzelfde formaat als de andere wielen… We overleggen met Helmuth en we stellen gezamenlijk vast dat dit niet een ideale situatie is. Maandag zullen we naar Tsumeb gaan om twee nieuwe achterbanden in Tsumeb aan te schaffen.

Na de lunch is het tijd voor een bezoek aan Treesleeper Camp (gemeenschaps camping) in de bush. Elisabeth van Treesleeper leidt ons rond en de vooruitgang sinds ons vorige bezoek is groot, de overheid bekostigt de bouw van negen lodges. Alle treesleeperplekken zijn bezet, dus het gaat ze goed. Mooi om te zien. Als Moses, onze contactpersoon, arriveert blijkt het interpreteren en nakomen van afspraken een heel bijzondere kunst te zijn. En het behoeft denk ik geen verdere uitleg als we zeggen dat we dinsdag stevig verder moeten praten.

Nadien rijden we naar het Hostel in Tsintsabis. De mensen die we zoeken zijn er niet, maar dat is niet vreemd, het is immers zondag. Het is goed om het hostel weer terug te zien. Na even kort rondgekeken te hebben rijden we naar Tsintsabis waar we Ida ontmoeten. Ida nodigt ons uit om maandagochtend naar de kleuterschool te komen om de kinderen te zien en uitgebreid met Ida over de ontwikkelingen rondom haar schooltje bij te praten.

Bye groeten van Ron, Ingrid en Ian