We zijn weer thuis

Afgelopen zondag zijn we weer in Nederland aangekomen. We hebben, met tegenzin, afscheid genomen van Namibië. Een bijzondere reis die ons met veel bijzondere mensen en projecten en een andere cultuur in contact heeft gebracht. De foto's staan op de computer en die vormen een warme herinnering! In de komende dagen zullen we een selectie van deze foto's op dit weblog plaatsen. Foto's maken het beeld compleet!

Vreugde Guest Farm, ‘Door Zon naar Water’

Ons bezoek aan de Vreugde Guest Farm staat in het teken van ons project ‘Door zon naar Water'. Dit project is voor de David Khamuxab school nabij Outjo, waar we een waterpomp op zonne-energie willen installeren. Vanuit Nederland zijn er al veel contacten tussen ons en Danie, Elsie, Danie junior en Rachel, de eigenaren van Vreugde Guest Farm, geweest. Er zijn offertes vergeleken en vragen over en weer gesteld...kortom we zijn goed voorbereid.

Vrijdagmiddag hebben we een afspraak met de Boerenvereniging. De boerenvereniging kun je vergelijken met een plaatselijke belangenorganisatie van boeren. Er worden veel zaken rondom het boerenleven besproken, veranderingen en wet- en regelgeving worden doorgenomen en behoorlijk bediscussieerd. Een aantal leden van de boerenvereniging is sterk bij de school betrokken en zo is ook ons contact met hen ontstaan. De boerenvereniging zal voor de stichting optreden als lokale partnerorganisatie en zij zullen de werkzaamheden voor ons nauwgezet volgen. Zij hebben ruime ervaring met zonne-energie op hun eigen farms. Vandaag presenteren we onszelf als stichting en bespreken we het ‘Door zon naar water' project. Het is een redelijk lange zit (3,5 uur) voor een presentatie van 10 minuten, maar we genieten van deze inkijk in het boerenleven hier. Na de vergadering worden we uitgenodigd om mee te eten, wat we ook lekker gezellig doen.

Terug op de farm gaan we bij het bushmanvuur zitten dat hier iedere avond wordt gemaakt. We maken kennis met een Nederlands gezin dat ook op reis is, en we nodigen ze uit om de volgende dag met ons mee te gaan om de school te bezoeken. De dingen die wij zien en meemaken beleef je als toerist niet.

Zaterdagochtend rijden we samen met Danie en Elsie en het Nederlandse gezin naar de school. Hier gaan we samen met de beoogde installateur (NEC) van de waterpomp en de zonnepanelen het terrein inspecteren en de offerte bespreken. We worden welkom geheten door onder ander de Chief, het schoolhoofd en een heleboel zingende kinderen.

De inspectie van de bestaande waterbron en het omliggende gebied verloopt snel waarna we ons terugtrekken met NEC, de chief en zijn counselors, het schoolhoofd en Danie. Er is uitgebreid de tijd om onze vragen te stellen en mogelijke alternatieven door te nemen. We krijgen op basis van dit gesprek echt de bevestiging van ons gevoel dat NEC de partij is om mee samen te werken. Het zijn betrokken mensen die meedenken. De community heeft nog allerlei wensen om nog meer met zonne-energie te doen, maar Ron is meteen heel duidelijk. Laat eerst zien dat je goed met deze installatie omgaat, dat de school en de tuin goed draaien en dat je de installatie goed verzorgt.

De installatie zal 30.000 liter water per dag opleveren. Dit is ruim voldoende voor de school en de bijbehorende moestuin. De tuin levert eten op voor de kinderen in het hostel bij de school. Daarnaast leren de kinderen hoe ze fruit en groente kunnen verbouwen. Voor ons een mooie oplossing om de dure dieselgeneratoren te vervangen door schone en betrouwbare zonne-energie pompen.

NEC zal naar aanleiding van dit gesprek de komende dagen een nieuwe calculatie en bijbehorende offerte voor ons opstellen, die we aanstaande maandag ontvangen. Deze offerte kunnen we dan nog bespreken met Dani. Als we afscheid nemen hebben we allemaal een erg goed gevoel over deze bijeenkomst.

Weer op de farm gekomen hebben we een rustige middag aan het zwembad. De afgelopen dagen zijn druk en intensief geweest, nu is het even tijd voor rust. Zondag nemen we een rustdag en bezoeken we in de ochtend Hannes. Hij is de buurman van Dani en ook lid van de boerenvereniging. Hij heeft zijn hele farm op zonne-energie en hij heeft nog waardevolle tips voor ons. Maandag gaan we samen met Dani junior en Rachel naar Etosha wild park. We hebben een fantastische dag. We zien olifanten, leeuwen, giraffen, neushoorns, hyena......het was een top dag.

Vandaag ontvangen we de nieuwe offerte van NEC. Deze bespreken we met Dani en hieruit komen nog een paar vragen en acties voor de komende dagen uit. Vanochtend verlaten we Vreugde guest farm en reizen we verder naar Swakopmund in het westen van Namibië aan de zee. Hier gaan we lekker 2 dagen uitwaaien en relaxen.

Baie groet Ian, Ingrid en Ron

Een rustige ochtend, Treesleeper, weer naar de garage, het hostel en Ida

Woensdagochtend staan we heel vroeg op om een gamedrive over de Baobab farm te maken. 's Morgens vroeg is de temperatuur nog niet zo hoog en zijn de beesten nog lekker actief. We zijn kudu's, blesbokken, elanden, impala's en springbokken. Helaas zijn de giraffen ook vandaag niet van plan zich aan ons te vertonen. Na een mooie tocht over de farm en het ontbijt verzorgen we de verhalen voor ons weblog en de foto's, waarna we weer op pad gaan.

Vandaag staat onder andere een tweede bezoek aan Moses, de manager van Treesleeper, op het programma. Bij de oprichting van Treesleeper zijn wij als stichting intensief betrokken geweest. Inmiddels is Treesleeper een goed lopende community campsite geworden en kan de stichting zich terugtrekken. Tijdens ons korte bezoek afgelopen zondag bleken de toekomstplannen van Treesleeper behoorlijk ambitieus. Er zijn grote en luxe lodges en een zwembad in aanbouw. Dit alles wordt volledig vanuit een EU fonds gefinancierd. Deze ontwikkelingen zullen een behoorlijke impact op Treesleeper hebben.

Moses realiseert zich dat Treesleeper straks door andere mensen bezocht zal worden en dat deze mensen een ander wensen en eisen pakket hebben. Het huidige personeelsbestand zal hier, ondanks goede wil, eenvoudigweg niet op in kunnen spelen. En het aantrekken van beter gekwalificeerd personeel zal niet eenvoudig zijn door de eisen die de trust bij de oprichting van Treesleeper gesteld heeft. Een van deze eisen is dat al het personeel van Treesleeper uit Tsintsabis moet komen. Deze mensen zijn van goede wil, maar hebben niet datgene wat hiervoor nodig is. Ron en Moses spreken de knelpunten uitgebreid door en Moses zal hier actie op ondernemen door onder andere met de trust in gesprek te gaan. Ook wij als stichting zullen thuis voor Moses aan de slag gaan door bijvoorbeeld met de hogere Hotelschool in gesprek te gaan.

Tenslotte nemen we de donatie die Treesleeper vanuit Wilde Ganzen heeft ontvangen. Het benodigde papierwerk hiervoor is nog niet door Treesleeper afgerond. Dat dit grote consequenties voor ons als stichting heeft bij het indienen van nieuwe projectaanvragen heeft Moses zich niet gerealiseerd. Gelukkig kan hij ons de papieren meegeven en terug in Nederland zullen wij zorgen dat dit op de goede plek terechtkomt. De financiële donatie is voor een bakkie, een populair vervoermiddel in Namibië met een grote laadbak erachter, gedaan. Tot op heden is de juiste auto niet gevonden, maar Moses verwacht dit in de komende twee maanden wel voor elkaar te krijgen, waarna hij de donatie qua papierwerk helemaal af kan ronden.

Na ons gesprek bij Treesleeper rijden we weer naar Tsumeb, helaas is de auto weer de reden waarom we die kant op gaan. Er lekt wat olie, en dat moet opgelost worden. Na controle blijkt dat er een pakking lekt, gelukkig is de lekkage klein en na alles goed aangedraaid te hebben kunnen we volgens de garagehouder nog probleemloos mee door heel Namibië en zelfs Zuid Afrika rijden. Als we weer in Windhoek zijn zullen we de auto naar ‘ons mannetje' brengen die de auto altijd voor ons onderhoudt. Na een bezoek aan het internetcafe om het weblog bij te werken en een paar boodschappen te hebben gedaan rijden we terug naar Tsintsabis.

Bij het hostel is het etenstijd, we mogen even meekijken en zijn weer onder de indruk van de goed geoliede machine die het Hostel blijkt te zijn, in alle facetten! Zelfs het eten gaat georganiseerd. Na het eten spelen de jongens tikkertje met Ian en Ingrid. Helaas hebben wij geen enkele kans, die jongens zijn zo snel en wendbaar! Hierna rijden we terug naar de farm waar we lekker aan kunnen schuiven voor het eten. Onze laatste avond op Baobab. Morgenochtend reizen we verder, op naar Outjo.

Donderdagochtend nemen we afscheid van Helmuth en Magareth. We hebben het heerlijk bij hen gehad. Onderweg naar Outjo staan er nog een paar stops op het programma. De eerste stop is bij Ghaomkous, bij Ida haar kleuterschooltje. In de afgelopen dagen bleek dat Ida haar plannen nog onvoldoende vaste bodem hebben. De wil is groot, maar ze is nog onvoldoende ervaren om het geheel goed te overzien. We bespreken met haar dat we haar met Klaas de Wet in contact zullen brengen. Hij woont in de buurt en heeft als voormalig hoofd van een school wel de kennis en ervaring die benodigd is om dit kleuterschooltje goed en solide op te zetten.

Na deze stop rijden we naar de nieuwe boerderij van Klaas en Dolly, waar we een kijkje kunnen nemen. We worden door een van de werkers rondgeleid en die tocht is weer een hele belevenis. Het rijden door een rivierbedding die in de winter opdroogt is heel erg hobbelig en op sommige stukken maken we ons zorgen dat de auto niet meer op zijn 4 wielen blijft staan. Na dit bezoek rijden we via Etosha wild park naar Vreugde Guest Farm. Etosha laat zich van haar beste kant zien, we zijn vier kuddes met olifanten en hun jongen, veel giraffen en zebra's. Veel tijd hebben we hier vandaag helaas niet, want bij zonsondergang sluit het park, maar komende maandag gaan we de hele dag genieten van dit mooie park, dus we komen terug....

Op bezoek bij Ida, het hostel en Mangetti West

Maandagochtend staan we vroeg op, we hebben veel bezoeken op de agenda staan. We beginnen bij Ida haar kleuterschool. Ida heeft deze kleuterschool zelf opgezet en runt deze onder twee grote bomen. Als we aankomen is Ron verbaasd over het grote aantal kinderen. Het lijkt wel of het aantal ten opzichte van februari verdubbeld is. Het is duidelijk dat Ida in een behoefte voorziet. Terwijl Ian en Ingrid de meegebrachte kleertjes en zeep, die in zeer goede aarde vallen, uitdelen, praat Ron met Ida bij. Ida blijkt mooie dingen voor elkaar te hebben gekregen qua sponsoring. De kinderen krijgen nu een keer per dag pap, en twee keer per week fruit van een nabijgelegen farm. Het afdak is helaas nog niet gerealiseerd, maar hier werkt Ida wel aan. Ian gaat samen met de kindjes bellen blazen, geweldig om te zien hoe de taalbarrière dan wegvalt. Aan blanke volwassenen zijn de kinderen wel gewend, maar blanke kindjes met blonde haren zien ze praktisch niet, de kindjes willen dan ook graag aan Ians velletje voelen.

Na dit bezoek gaan we naar Tsumeb om de banden te verwisselen, als dit is gebeurt merken we hoeveel stabieler de auto daarna rijdt. Na nog wat inkopen en een bezoek aan het internetcafé om het weblog bij te werken rijden we richting Tsintsabis om daar het Hostel te bezoeken. Ron en Samende, de manager van het Hostel, praten bij en we merken meteen dat Samende de touwtjes erg goed in handen heeft. Hij geeft leiding, stelt regels en grenzen en zorgt dat alles als een geoliede machine draait. Fijn om dit te merken! We lopen rustig over het terrein en zien dit ook aan het hostel…alles is spik en span. Het is al laat, dus we spreken af dat we dinsdagmiddag terug komen om verder te praten, en aansluitend gezamenlijk met miss Betty, het schoolhoofd om tafel gaan.

In het donker rijden we terug naar de farm. Het is een hele belevenis om in het donker het hek te vinden, maar het lukt. We schuiven na een lekkere douche aan voor een heerlijke maaltijd, en daarna rollen we alle drie ons bedje in. Het was een mooie intensieve dag!

Dinsdag begint onze dag weer vroeg. Een bezoek aan Mangetti West staat op het programma. In Mangetti West hebben we al een kleuterschooltje neergezet en zijn we nu bezig met de voorbereidingen van een nieuw project. Dit project houdt het uitbreiden van het schoolgebouw en het realiseren van een onderkomen voor de leraren in. Het reizen gaat nog hobbeliger dan in februari, er is nu geen wateroverschot, maar het rijden over een totaal droge mulle zandweg maakt de rit niet eenvoudiger en zeker niet sneller. We hebben de 4 x 4 echt nodig, evenals bijna de dubbele tijd. Bij de school aangekomen hebben we een goed gesprek met de heer Kaventuna, het schoolhoofd.

Tijdens ons vorige bezoek hebben we een stappenplan en taakverdeling afgesproken we nemen met hem de stand van zaken door. De heer Kaventuna heeft inmiddels de mondelinge toezegging van een sponsor voor de zonnepanelen, deze toezegging moet nog wel op papier gezet worden. De tanks en de steunen voor de watertanks zijn nog niet geregeld. We spreken de acties nog eens met de heer Kaventuna door en zetten een en ander nog eens op papier, net als de taakverdeling. Na dit officiële gedeelte bezoeken we de 4 klassen, waar we kleding, belleblazers en leuke spullen van onze sponsor uitdelen. Dit valt in zeer goede aarde. In alle klassen worden liedjes gezongen, het is heerlijk die swingende en blije kinderen bezig te zien.

Na Mangetti West hebben we weer een lekker stuk zandweg terug voor de boeg. Onderweg hebben we nog een spannend moment als we een enorme truck tegenkomen die vol met koeien zit. Wie gaat er achteruit? Gelukkig zit Ron aan het stuur en is ook de chauffeur van de truck een behendig bestuurder… We zijn even bang dat de vrachtwagen kapseist, maar het gaat allemaal goed….

Als we weer bij het Hostel in Tsintsabis zijn hebben we een afspraak met Samende. Hij laat weer zien dat het Hostel in heel erg goede handen is. Misstanden worden stevig aangepakt! We maken nog wat afspraken omtrent onder andere het toegangsbeleid en daarna zijn we klaar om naar miss Betty (hoofd van school) te gaan. Het overleg verloopt voorspoedig en we kunnen constructieve afspraken maken. Een lange vermoeiende en mooie dag!

Groetjes Ian, Ingrid en Ron

Jubileum bij de Dagbreek school, Baobab farm en Tsintsabis

Vrijdagochtend starten we met een ontmoeting met Klaas en Dolly, we praten uitgebreid bij en Klaas levert ons veel input voor ons zon naar waterproject en informeert ons over de stand van zaken in het Noorden. Klaas (gepensioneerd hoofd van een school) is een bijzonder betrokken man die de Bushman een meer dan warm hart toedraagt, een betere contactpersoon dan hem kun je als stichting eigenlijk niet hebben. Hij helpt ons als stichting waar hij kan, zo stelt hij voor om onze auto bij hem op de farm te stallen, dit scheelt maandelijks een mooi bedrag aan stallingskosten. Geld dat we dan aan projecten kunnen besteden.

Aan het einde van de middag vertrekken we samen met Klaas en Dolly richting de Dagbreek school waar het officiële gedeelte van de viering van hun 50 jarig bestaan wordt gevierd. Het is indrukwekkend om al die mensen die kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben met hart en ziel ondersteunen. Er wordt vanuit het hart gesproken en zeker de juffen, die als sluitstuk van de viering hun persoonlijke ervaringen vertellen zijn hartverwarmend. En werkelijk…Afrikaans is voor ons te volgen, op een paar juffen na die er een speciaal dialect op na houden begrijpen we wat er verteld wordt.

Zaterdag vertrekken we zoals gezegd naar Baobab Game Ranch, maar niet nadat we aan de Fun Walk ten bate van de Dagbreek school hebben meegedaan. Een enorm aantal ouders, kinderen, juffen en andere betrokken maken een wandeling van 5 kilometer door Windhoek…en dat is geen ‘appeltje-eitje’, Windhoek is werkelijk heuvel op en af (en weer op). Na de tocht is er een soort fancy fair. Rond 10 uur die ochtend namen we afscheid van Klaas, Dolly, Alwyn, Tanja en Niklas en gaan we op weg naar Baobab farm.

Baobab ligt ongeveer drie kwartier rijden van Tsintsabis. We hebben een behoorlijke tocht voor de boeg, niet zozeer qua kilometers (500 km), maar wel qua tijd. Rond 17 uur komen we aan bij Margareth en Helmuth op Baobab farm. We worden zeer hartelijk welkom geheten en nemen intrek in een van de luxe ingerichte tenten die Baobab farm herbergt. Na een heerlijk diner kruipen we in onze bedjes.

Zondag schijnt de zon al op ons tentje en als we naar buiten kijken zien we de kudu’s op een steenworp afstand staan. Na een heerlijk ontbijt maken we een tocht met een open auto over de farm. Helmuth en Frank (de zoon des huizes) rijden ons langs de prachtigste plekken en we zien veel wild. Als we terugkomen bij de farm ontdekken we een grote bobbel op een van onze achterbanden. Dat belooft niet veel goeds dus we besluiten het reservewiel erop te leggen. Helaas bleek het reservewiel niet van hetzelfde formaat als de andere wielen… We overleggen met Helmuth en we stellen gezamenlijk vast dat dit niet een ideale situatie is. Maandag zullen we naar Tsumeb gaan om twee nieuwe achterbanden in Tsumeb aan te schaffen.

Na de lunch is het tijd voor een bezoek aan Treesleeper Camp (gemeenschaps camping) in de bush. Elisabeth van Treesleeper leidt ons rond en de vooruitgang sinds ons vorige bezoek is groot, de overheid bekostigt de bouw van negen lodges. Alle treesleeperplekken zijn bezet, dus het gaat ze goed. Mooi om te zien. Als Moses, onze contactpersoon, arriveert blijkt het interpreteren en nakomen van afspraken een heel bijzondere kunst te zijn. En het behoeft denk ik geen verdere uitleg als we zeggen dat we dinsdag stevig verder moeten praten.

Nadien rijden we naar het Hostel in Tsintsabis. De mensen die we zoeken zijn er niet, maar dat is niet vreemd, het is immers zondag. Het is goed om het hostel weer terug te zien. Na even kort rondgekeken te hebben rijden we naar Tsintsabis waar we Ida ontmoeten. Ida nodigt ons uit om maandagochtend naar de kleuterschool te komen om de kinderen te zien en uitgebreid met Ida over de ontwikkelingen rondom haar schooltje bij te praten.

Bye groeten van Ron, Ingrid en Ian

Windhoek

We zijn er! Na een goede vlucht zijn we dinsdag aangekomen in Windhoek. De douane had erg veel interesse in de inhoud van onze tassen, met name de kinderkleding, cadeautjes om uit te delen en zeep vonden ze erg interessant! Gelukkig besloten ze na een half uurkritische vragen en onze belofte dat we niets gingen verkopen, alleen weggeven, dat we door mochten. Bij de gate stond Alwyn ons op te wachten, dat was fijn, het is altijd even wennen om links te moeten rijden. Een klein half uurtje later waren we bij onze eerste verblijfsplaats, Afrika Sun B&B in Windhoek, waar Eghard (eigenaar) ons al stond op te wachten.

Aan het einde van de middag werden we tijdens een drankje met Alwyn, zijn vrouw Tanja en Eghard bijgepraat over de laatste ontwikkelingen inWindhoek en het noorden van Namibië. Ondertussen heeft Ian zijn eerste Namibische vriendinnetje ontmoet. Kara, de dochter van Eghard, en hij lijken elkaar zonder woorden elkaar te begrijpen. De fluitjes die we als cadeautjes voor de kinderen mee hebben genomen (waarvoor nogmaals dank, Fred) spelen een leuke rol bij deze ontmoeting.

Woensdagochtend vertrekken we, na een heerlijk ontbijt, naar de Dagbreek school, een van de weinige scholen voor speciaal onderwijs in Namibie. We ontmoeten de directeur, Paul, kort, hij is druk met meetings, en voorbereidingen voor het aanstaande jubileum. De school viert komende vrijdag en zaterdag haar 50 jarig bestaan. Een heel bijzondere gebeurtenis, waar we graag bij willen zijn. We besluiten dan ook een dagje langer in Windhoek te blijven. Die middag zoeken we contact met Ida, Treesleeper, het hostel en Mangetti West om afspraken met hen te maken als we in de buurt van Tsintsabis zijn. ‘s Avonds hebben we, samen met Alwyn en Tanja een geweldige braai bij Eghard en Orpa.

Vanavond (donderdag) komen Klaas en Dolly aan in Windhoek voor het jubileum. Klaas is een van de contactpersonen van de stichting in Namibië. Vrijdag gaan we met Klaas en Dolly naar het jubileum van de Dagbreek school, waarna we zaterdag richting het Noorden vertrekken, waar we verblijven bij Margareth en Helmuth op Baobab gamefarm.

Een nieuwe reis voor de boeg!

We vertrekken weer richting Nambie. De samenstelling van het reisgezelschap is ietwat anders dan in februari 2011. Op 27 juli stappen Ron, Ingrid en Ian (7 jaar) in het vliegtuig. We verblijven eerst een paar dagen in Zuid Afrika (familiebezoek), waarna we op 2 augustus 's middags doorvliegen naar Windhoek waar Alwyn ons oppikt, om aan de slag te gaan voor de nieuwe projecten van de stichting.

De eerste twee dagen brengen we door in Windhoek (voor de insiders: bij Eghard), waarna we richting Tsintsabis afreizen. In Tsinsabis bezoeken we verschillende projecten vanuit een vaste lokatie (waarschijnlijk bij Klaas en Dolly in hun nieuwe huis). Ida, Mangetti West, Treesleeper, het Hostel, de Dagebreek school en nog veel meer staat op het programma.

Na ongeveer een week vertrekken we op 11 augustus richting Outjo waar we verblijven bij Danie en Elsie op de Vreugdeguestfarm. Hier kunnen we handen flink uit de mouwen. Het is de bakermat van ons nieuwste project 'door zon naar water'.

Aan ons verblijf in Outjo koppelen we een bezoek aan Etosha. We hopen dat Ian, naast alle indringende ervaringen en tegenstellingen in levensstandaard die hij in Namibie zal leren kennen, ook de natuurpracht en de big five zal zien (en wij dus ook).

Net als in februari zullen we jullie op de hoogte proberen te houden van onze activiteiten! Reis vooral met ons mee

Groet,

Ron, Ingrid en Ian

Swakomund, Windhoek en afscheid

23 februari

Samen hebben we besloten om van verblijf te veranderen. Fé en Joop gaan naar een Bed en Breakfast guesthouse. Ron en Toos naar het appartementen-complex waar ook Gero en Monika wonen zodat we beter voor elkaar bereikbaar zijn om de voortgang van de projecten te bespreken.

We gaan naar het paardenproject van Gero en Monika. Zij sponsoren de verzorging van het paard, de lessen voor de kinderen en de fysiotherapeute. Het paard is speciaal opgeleid om met begeleiding van een fysiotherapeute gehandicapte kinderen ' rijles' te geven. De resultaten die hiermee bereikt worden zijn verbluffend. Kinderen voelen zich na een aantal sessies één met het paard en kunnen na verloop van tijd zich beter bewegen. Pracht project.

In Swakopmund hebben we nogal wat dingen te regelen zoals het betalen van de wegenbelasting en meer van dat soort praktische zaken. We informeren ook hier bij een garage naar nieuwe schokbrekers( zijn niet al te best meer) voor de auto. Helaas moeten de schokbrekers in Zuid-Afrika besteld worden en kan men niet de garantie geven wanneer deze zullen arriveren. Toch maar in Windhoek proberen of daar een betere oplossing voor dit euvel te vinden is.

24 februari

Ons reisprogramma voor vandaag is Sandwich Harbour. Een dagtrip naar de Swakop River Wetlands en de duinen van de Atlantische Oceaan. Vroeger was dit een natuurlijke haven die inmiddels helemaal door het oprukkende zand is opgegeten. Voorheen hebben hier 250 mensen gewoond maar ook hun huizen zijn voor eeuwig in de duinen opgenomen. Een klein gedeelte van wat eens een huis was is nog zichtbaar en herinnert aan wat eens was. Fé en Joop maken een trip naar de duinen van Walvis Bay om zich te laten verrassen wat de zandduinen nog allemaal aan flora en fauna te bieden heeft.'s Avonds het weblog bijgewerkt en de foto's hiervoor uitgezocht.

25 februari

Met Gero en Monika gaan we naar de slumps van Swakopmund. We bezoeken een kleuterschool . Ron deelt fruit uit aan de kinderen. Sommige kinderen nemen een hap en doen daarna de appel in hun rugzakje om dit later mee naar huis te nemen. We gaan daarna naar een soep-keuken, waar de minst bedeelden twee keer per week een maaltijd krijgen. Voor dit project worden enkele grote zakken met groenten afgegeven zodat men wat extra's kan aanbieden voor de volgende maaltijd.

Vervolgens is het de beurt voor een kunstnijverheid vrouwen-project. Men maakt sieraden van kralen die door winkels in Swakopmund en Windhoek gekocht worden voor de wederverkoop. We doen een bestelling van een 20 tal armbanden waar het aids symbool in is verwerkt. Na de lunch wordt het tijd om naar het internetcafé te gaan om ons weblog te versturen en de nodige telefoontjes af te werken.

26 februari

We gaan naar een 'gemütliche Bauermarkt'. Er worden allerlei producten direct van het land verkocht en men kan er heerlijk ontbijten. Klaas en Dolly schuiven later ook aan. Het is een gezellig samenzijn onder prachtige palmbomen.

's Middags treffen we Klaas en Dolly weer om nu over de projecten en de toekomstplannen voor onze Stichting te praten. Klaas vertelt uitgebreid over zijn ideeën omtrent het San schoolfonds. Nu ze van plan zijn om naar het noorden te verhuizen, kan hij de San scholen en de kinderen die echt hulp nodig hebben beter bezoeken en daardoor een beter beeld krijgen over hun achtergrond zodat men zeker weet welke kinderen echt financiële hulp bij hun studie nodig hebben.

27 februari

We nemen niet alleen afscheid van Swakopmund maar ook van onze partners van de Duitse Stichting Noah's Ark : Gero en Monika.

Onze terugreis gaat wederom naar Windhoek, maar eerst gaan we nog naar Klaas en Dolly in Walvis Bay. Dolly heeft een heerlijke lunch klaar gemaakt en gezamenlijk genieten we van een heel fijn samenzijn bij dit super hartelijk gezin. In Windhoek gaan we naar hetzelfde B&B als op de heenweg. We zullen hier weer de zonen van Klaas en Dolly, Alwyn en Pieter, ontmoeten. En zoals bij een goed afscheid van dit imponerend land hoort zullen we ons verblijf later afsluiten met een braai, georganiseerd door Alwyn.

Onze reis zit er bijna op. Wij hebben erg genoten van de bijzondere tijd die we samen in Namibië hebben doorgebracht .Dank voorallereacties en jullie support. Wij hopen dat we jullie hebben mee kunnen laten genieten en iets van de sfeer over hebben kunnen overbrengen.

Tot de volgende reis!

Fé, Toos, Joop en Ron