7 februari

Na het ontbijt gaan we (voor de verandering) samen met Heinz scholen bezoeken in Otavi. We beginnen bij de government school. Hier zitten alleen gekleurde kinderen, alle blanken zitten op prive scholen. De scholen groeien uit hun voegen. Er worden in Namibie heel veel kinderen geboren. Er wordt veel aandacht aan geboortebeperking besteed, maar de realiteit is anders. Meisjes zijn vaak erg jong (12/13 jaar) als ze hun eerste kind krijgen. Heel veel vaders hebben de lust maar lopen weg voor de lasten. Vaak hebben kinderen in een gezin (bij de moeder) veel verschillende vaders. Als je hierbij optelt dat de werkeloosheid in Otavi heel hoog is, ongeveer 70% onder de gekleurde bevolking dan kun je je voorstellen dat er hier nog heel wat uitdagingen zijn. De school heeft het ondanks deze situatie aardig voor elkaar. Alleen het onderhoud laat te wensen over. Heinz doet veel voor deze gemeenschap. Een van zijn volgende projecten is het opknappen van het voetbalveld. Hij vraagt of we hem hierbij willen helpen, omdat voetbal iedereen verenigd. In de klas kennen ze Nederland niet, maar Arjan Robben kent iedereen. Toos zal Heinz in contact brengen met een nederlandse stichting die zich richt op sportaccomodaties in 3de wereld landen.

Na deze school gaan we naar de council (= soort gemeenteraad) om de counselor (=soort burgemeester) te ontmoeten. Wil je in een gemeente iets doen dan heb de counselor nodig. In Otavi is Moses counselor, een jonge kerel die 9 maanden aan de slag is. De vorige counselor moest weg omdat hij alle geld naar zichzelf doorsluisde. We hebben een goed constructief gesprek over onderwijs en met name kleuteronderwijs. We gaan een hostel en een aantal kindergardens bezoeken. Het hostel is speciaal voor kinderen van de boeren uit de omgeving (meer dan 5 uur rijden). Het hostel is betaald door de Duitse Johanniter orde en wordt onderhouden door de lokale trust. Hostel ziet er goed en verzorgd uit, volgens de Duitse grundlichkeit. Hierna gaan we naar een aantal kleuter'scholen'. Poeh wat we hier zien is heftig. De omstandigheden zijn erbarmelijk. De 'scholen' zijn beiden gelegen in de townships. Vanuit een prive initiatief zijn 2 lokale jonge vrouwen de groepen gestart, zonder opleiding en dus ook zonder hulp van de overheid. We praten met Heinz over de mogelijkheden die er zijn voor opleiding en steun vanuit de overheid. Heinz zal dit bespreken met de counseler en de mogelijkheden bekijken. De initatieven zijn lovenswaardig maar oh, wat zijn de omstandigheden slecht. We nemen afscheid van Heinz en Otavi en gaan op weg naar Tsumeb (100 km), waar we gaan overnachten bij vrienden van Toos: Maryel en Marc.

8 Februari

Vandaag staat Tsintsabis op het programma. Vanuit Tsumeb rijden we over een spik splinter nieuwe asfaltweg naar Tsintsabis (65 km). Op de school wordt Toos door iedereen heel hartelijk welkom geheten, het lijkt wel alsof ze hier woont. Eerst naar het hoofd, Betty, om bij te praten. Het eerste waar ze over begint is wat ze nog allemaal nodig heeft van ons. Dat is ook een terugkerend patroon, ze zijn erg afwachtend. Maar zo werkt dat niet bij Toos. Wij doen iets maar zelf moeten ze ook aan de slag. Ron krijgt van Toos een speedles hoe het hier allemaal werkt.

En dan naar het hostel. Dit is een project dat inmiddels ruim 3 jaar loopt. Doel van het project is om een hostel voor jongens en meisjes (gescheiden natuurlijk) te bouwen. Zij wonen te ver weg om op en neer te reizen en dus onderwijs te volgen. Daarnaast is het hostel bedoeld voor kinderen van de San bevolking. Dit een achtergestelde bevolkingsgroep in Namibie. Wow, het ziet er echt fantastisch uit, wat kunnen wij, van Connected to Namibia, trots zijn op wat we hebben bereikt. Er zijn natuurlijk nog een aantal dingen aan te passen en te vervangen maar ach, dat hoe je altijd. We gaan uitgebreid met Samende (de chief supervisor van het hostel tevens leerkracht) door de gebouwen. We maken een lijst die we nog met de aannemer moeten bespreken. Het ministerie van Works is afgelopen week geweest en heeft ook een lijst met op te lossen punten samengesteld.

Er zijn nog geen gordijnen in het hostel. Betty zegt dat zouden jullie doen en wij gingen ervan uit dat de overheid die zou leveren. Een lange verhaal kort te maken Betty pakt een aantal andere zaken op en wij zorgen voor gordijnen met rails. Daarnaast gaan wij zorgen voor koelkast in de keuken van het hostel. De vriezer is wel door de overheid geleverd maar de koelkasten niet. Het is hier nogal warm dus wel handig (noodzakelijk) om groente en fruit koel te kunnen bewaren. We gaan terug naar Tsumeb om inkopen te doen. We kopen gordijnen voor het deel van het hostel dat in gebruik is, bestellen rails en gaan aan de slag met de gordijnen. Want ze hebben natuurlijk niet de juiste maten en we gooien onze naaikwaliteiten in de strijd.

9 Februari

Mangetti West daar gaan we vandaag naartoe. Vanuit Tsintsabis rijden we 50 km over een zandpad. Diepe gaten vol met water. Dit de weg naar het einde van de wereld, met een auto kom je niet verder landinwaarts dan Mangeti West. Hier zijn nog relatief weining invloeden van buitenaf en kom je nog echte Bushman tegen. De kinderen in dit gebied gaan soms dagen niet naar school, omdt ze met hun ouders mee moeten om voedsel te verzamelen. Ze leven voor een groot deel van de natuur hun geeft. Er is een school met 3 leerkrachten, dus combinatie klassen. Inmiddels is er ook een kleuterschool met behulp van Toos opgezet. We hebben voor iedereen fruit gekocht, peren en appels. Voor veel van de kinderen is het de eerste keer dat ze een peer zien en kunnen eten. Sommige kennen ze alleen van plaatjes.

Mangetti West is de plaats waar we misschien ons volgende project gaan uitvoeren. Het project bestaat eruit dat we enkele extra klaslokalen bouwen met een onderwijzerskamer en woonruimte voor de leerkrachten. Extra klaslokalen betekent ook extra leraren. Die moeten overleggen dus een onderwijzerkamer die ook voor andere doeleinden kan worden gebruikt. De woonruimte is hard nodig, de leraren gaan alleen in het weekeinde naar huis (als ze al vervoer hebben). Ze wonen nu in een oude stacaravan die nog net niet uit elkaar valt van rottigeheid.

We hebben voor alle kinderen kleertjes bij ons en nog wat ander zaken (knuffels, belleblazers, zeep....). Dank aan alle hulptroepen in Nederland! Want de kinderen zijn er echt heel erg blij mee. Zie de foto's.